بوی عید

بوی عید را از لا به لای مردمی که از پله های مترو پانزده خرداد بالا می روند می شنوم...

گر تو بهتر می‌زنی بستان بزن

مدارا کردن تا یک جایی جواب می دهد.اگر از حدش بگذرد و برسد به آن جایت ، فوران می کنی.من الان در مرحله ی قبل از فوران کردن هستم.چیزی که باعث شد تا اینجای کار باشم در میانشان و مدارا پیشه کنم ، شاید رفاقت بود یا دوستی. شاید دغدغه بود و تفکر.شاید اصلا برای سرگرمی بود.خلاصه هر چه که بود دیگر نیست.آن حالی را که تا همین چند وقت پیش میگرفتمش روی چوپ و به خلق الله نشان میدادم دیگر ندارم.از دیروز هر چقدر که فکر کردم تنها یک دلیل به ذهنم رسید ، اینکه هنوز میان ما چیزی به اسم گروه و کار گروهی (به هر شکلش) جا نیافتاده است.یا رفاقت را قاطی کار می کنیم و همه از زیر مسئولیت ها در می رویم یا همه خودمان را در هیئت فرنشین و رئیس می بینم و از همه انتظار داریم جز خودمان.صبح تا شب همه اش الدرم بلدرم سر می دهیم  بدون هیچ حرکتی در عمل یا همه اش ناله و اعتراض بی هیچ جنبش  بالفعلی ... 

تاریخ پر است از این وقایع، همه شان یک الگو دارند ، نتیجه اتفاقها همیشه فاجعه بوده است ،
 وقتی کسی مقدرش را می داند می خواهد آن را تغییر بدهد، تغییر تقدیر هم ممکن نیست.


[ اسفار کاتبان - ابوتراب خسروی - نشر گمان ]

Les muvaises nouvelles se propagent rappidment...

وقتي دل تو از شب هم تاريک تر است ،ديگر چه رنگي مي تواند داشته باشد شب؟

[ جای خالی سلوچ - محمود دولت آبادی - نشر چشمه ]

رنجی که از پی حسرت کشیدن می آید باید استمرار داشته باشد ، این کشیدن اصلا ذاتش با استمرار یکی شده است.
این حسرتت ، این غمت ، این رنجت باید باقی باشد باید ادامه داشته باشد تا یک زمانی ، تا حق مطلب ادا شود تا سرت را بالا بگیری محکم و قرص بگویی که از رنجی خسته ای که از آن تو نیست همانطور که شاملو گفت.جز این باشد همه اش ادا و اطوار است همه اش جلب توجه است.